Bill Laurance Project 

TivoliVredenburg | Cloud Nine, Utrecht, 14 mei 2015

fotografie: David Verwer

door: Kees Schreuders 

​gepubliceerd in: Draai om je Oren

 

Het Bill Laurance Project is ontstaan tijdens de tours van Snarky Puppy, het hippe Amerikaanse crossover-orkest van, doorgaans zo’n dertien, professionele fusionmusici, componisten en producers. Hun missie is onder andere het publiek zoveel mogelijk live hun instrumentale muziek te laten ervaren. Reden genoeg om intensief te touren.

Een van de kernleden van het orkest is de Britse toetsenist Bill Laurance. Hij vertelt dat tijdens het touren er altijd veel loze tijd is, die hij gebruikt om te componeren en te jammen. Samen met mede-orkestleden; drummer Robert 'Sput' Searight en Snarky-Puppy-leider Michael League op bas, vormde hij het - Bill Laurance Project -. Dit trio heeft inmiddels twee goed ontvangen albums: Flint en recentelijk Swift, uitgebracht. 

 

Mentaliteit en genre van dit project liggen in het verlengde van Snarky Puppy, zij het dat het orkest meer leunt op blazers en gitaren en in dit project de strijkers een belangrijke rol spelen.

Door de bank genomen heeft deze stijl van symfonische fusionrock of crossover-jazz, de neiging naar te gelikte albumproducties. Op het podium krijgt het dan vaak weer net dat snuifje levendige pit waardoor het langer blijft boeien. Dat gaat inderdaad ook op voor deze avond.

In een goed gevulde Cloud Nine weet toetsenist Laurance, aangevuld met het West Side stringtrio en hoorniste Katie Christie, meteen de aandacht te pakken met cirkelende motieven. Er wordt met kale piano-thema’s begonnen die dan laag over laag worden georkestreerd. Door ritmeveranderingen en toonsoortverschuivingen wordt de spanning dan opgestuwd tot een rollend crescendo. Met name de gedreven spelende League op elektrische- en contrabas en de met breakbeats strooiende Searight zijn daarin een onmisbare schakel en voorzien het geheel van de nodige peper en zout.

 

De cinematografische composities putten thematisch uit neoklassieke thema’s die dan in verschillende aanstekelijke etno-sauzen zoals: latin, afro, ska, oriënt en balkan, worden gedoopt. Dit in combinatie met elementen uit het idioom van de dance, rock en jazz resulteert in een aanstekelijke en smakelijke fusioncocktail. De momenten die er bovenuit steken zijn die wanneer het trio zichzelf op scherp zet door de randen van de speelruimte op te zoeken. Vaak is dat in de uptempo stukken waar de strak gecomponeerde en gearrangeerde composities wat meer lucht en ruimte krijgen. Het samenspel en spelplezier komt dan fris en geïnspireerd uit de verf. Het zijn momenten dat de vonk overslaat, ook tussen ensemble en publiek.

Het stuk Money in the Dessert met een aangrijpende solo van celliste Annie Tangburg blijkt de apotheose van de avond.

 

Minpuntje zijn de downtempo-stukken die met name door de strijkpartijen wat oververzadigd en braaf blijven. De toevoeging van strijkers en hoorn is ook het sterkst als ze de ruimte krijgen en nemen voor een aantal bezielde solo’s.

 

Een dankbare band sluit de avond veel betekend af met een wervelende versie van Ready Wednesday.

Bands als deze weten een jong publiek, dat doorgaans pop- en rockgeoriënteerd is te binden met deze enthousiast gespeelde instrumentale muziek die populair, etno en jazz met elkaar mengt.

 

 

 

Impressie van een optreden en een interview: