het licht in een fles willen vangen

Wolfert Brederode Trio

 

TivoliVredenburg | Cloud Nine, Utrecht, 29 mei 2016

door: Kees Schreuders

foto's uit archief Cees van der Ven 

 

​gepubliceerd in: Draai Om Je Oren

 

'Black Ice' heet zijn pas verschenen album, wederom op ECM. Een titel die meteen een verhaal suggereert. Pianist Wolfert Brederode vertelt graag, niet feitelijk of lineair, maar associatief en intuïtief, zonder einde of begin. De muziek moet voldoende ruimte en transparantie in zich bergen, zodat medemuzikanten en luisteraars er hun eigen invulling en wending aan kunnen geven.

 

Brederode speelt en denkt in melodieschetsen, waarmee een landschap wordt gecomponeerd waarin gedwaald kan worden. Meanderende raga's die soms in een versnelling schieten om vervolgens weer te vertragen in bespiegelende intermezzo's. Het roept beelden op van introspectieve zoektochten door onbestemde gebieden. Daarbij gaat het niet om individuele techniek of inbreng, maar juist om het samenvloeien tot één stroom van bewustzijn, die zich in muziek uit. Afwisselend zorgt een van de musici voor een melodisch of ritmisch leidmotief en rijgt daarmee het associatieve samenspel samen. 

Bassist Gulli Gudmundsson speelt markante ingetogen partijen, waarmee hij soms het voortouw neemt en dan weer het geheel van oevers of uiterwaarden voorziet. De Noor Per Oddvar Johansen gebruikt zijn slagwerk voor texturen en voorziet al schrapend, schurend, vegend en wiegend de stukken van een eigen cadans.

Poëtisch en impressionistisch, met veel aandacht voor detail, is de benaderingswerkwijze van deze drie-eenheid. Hun spel klinkt als een verlangen naar wat-zou-kunnen-zijn en onderzoekenderwijs wordt daar de richting voor gezocht, waarbij het zoeken belangrijker blijkt dan het vinden. 

Muziek die zich afspeelt op grensgebieden, zoals het moment van schemering als dagdieren gaan rusten en nachtdieren nog wakker moeten worden. Dat pauzemoment van de dag dat zich als serene en een betoverende stilte laat klinken. Die overgangsperiode die fijnmazige mijmeringen oproept met ingevingen die tot hemelse proporties kunnen uitwaaieren, maar zich ook kunnen beperken tot de terloopse schoonheid van het alledaagse.

Illustratief is de blik van Brederode als hij opkijkt nadat hij in trance diep gebogen over z'n toetsen zat, alsof hij in zijn spel wilde verdwijnen. Soms is daar die verdwaasde blik, verwonderd over dat het moment van betovering alweer ontsnapt is. De andere keer kijkt hij met priemende blik zoekend om zich heen waar dat moment nu blijft. Het is die ongrijpbaarheid die fascineert. Het licht in een fles willen vangen. Dat gegeven, die intentie, die verlokking is het verhaal van deze middag. En je weet hoe het gaat met verhalen met een open einde. Je weet het even niet meer en laat je graag nog even zwijgzaam meedeinen op dat waar je deel van uit mocht maken...