top of page

Bimhuis Amsterdam, 25 maart 2012
beeld: Jula Aimée
door: Kees Schreuders

​gepubliceerd in: Jazzenzo

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In een goed gevuld Bimhuis verschijnt de frêle Gretchen Parlato op de bühne, met Taylor Eigsti aan piano en keyboard, Burniss Travis op bas en Kendrick Scott achter de drums. Snel wordt al duidelijk dat we niet met een vocaliste en haar begeleidingsband te maken hebben, maar met een inventief muzikaal kwartet. Waarbij Parlato’s delicaat, hees fluisterende stemgeluid onderdeel is van het instrumentarium en het samenspel.

  

Het volume van haar zang staat in de eerste set weliswaar iets te bescheiden afgesteld in de zaalversterking, maar dat wordt tijdens de tweede set goedgemaakt. Karakteriserend voor het instrumentale gebruik van haar stem is dat ze de inademing fraserend inzet in haar zang. Daarnaast gebruikt Parlato ter ondersteuning haar handen en diverse kleine percussie-instrumenten. In de stukken spelen diverse ritmes en hoe ze opgebouwd worden sowieso een belangrijke rol.

Fraai is de dienstbaarheid die de musici hebben naar elkaar en naar het geheel, waardoor er een chemie ontstaat waarin je als publiek wordt meegenomen. De inventieve afwisselingen tussen pittig gespeelde partijen en solo’s en de verstilde zijn verademend. Het is vaak Parlato’s zang die de opgezweepte instrumentalisten weer tot verstilling en ruimte leidt.

Die interactie en dat samenspel zijn de magie van de avond. Waarin Parlato zonder bravoure, achteloos lijkend, haar stem en aanwezigheid met souplesse en raffinement inzet om een muzikale meditatie van de avond te maken.

Bewonderenswaardig hoe deze band, nummers als Simply Reds â€˜Holding back the years’, Herbie Hancocks ‘Butterfly’, Wayne Shorters ‘Juju’ en eigen composities zo weet te vertolken dat de originelen er eigenlijk niet meer toe doen. Zij zijn slechts springplank om een eigen universum te creëren. Waarin ritme en melodie in fragmenten met finesse en precisie om elkaar heen tollen. En het publiek subtiel, onderhuids weten mee te voeren in dat universum.

Nergens wordt het voorspelbaar en blijft het verrassen. Wie niet onvermeld mag blijven is de inventief en intens spelende Kendrick Scott die zowel krachtig als subtiel fluisterend met allerlei stokken en brushes, vingerknippen, handen, benen en ook de niet geëigende delen van zijn drumkit de nummers verrijkt.

Gretchen Parlato’s verleidelijke vervoering bestaat uit muzikale intimiteit en magie.

 

Gretchen Parlato’s verleidelijke vervoering

bottom of page