J a z z m a R a z z
recensies door Kees Schreuders
Krupa & the Genes: partners in muzikale branie
Bimhuis, 9 mei 2014
beeld: Govert Driessen
door: Kees Schreuders
​gepubliceerd in: Jazzenzo
Een nieuwe formatie. Nog nooit een album gemaakt. Voor het eerst optreden. In het Bimhuis. Publicitair roer je de trom onder meer door je met posters en online te profileren als een wat belhamelachtige kameradenclub. En dan hopen dat de vooruitgesnelde verwachtingen door de combinatie van muzikale persoonlijkheden en bijbehorende reputaties, de rest doen.
De voorpret begint al bij de naam. KRU-PA is een samenstelling van de namen van de twee drummers die het initiatief voor dit septet namen: Stefan KRUger en Joost PAtocka. Tevens een hommage aan de legendarische Gene Krupa. De bigbanddrummer die rolmodel werd voor - de drummer en zijn kit - als volwaardig bandlid.
Tot zover de inspiratie. De pret gaat verder. Een uitdagende bezetting met naast de twee drummers, twee gitaristen (Anton Goudsmit en Raphael Vanoli), twee saxofonisten (Jasper Blom en Maarten Hogenhuis) en bassist Sean Fasciani. Met de biografieën van dit collectief onder de loupe tekent zich een aardige staalkaart af van wat de huidige jazz in Nederland te bieden heeft (New Cool Collective, Ploctones, Bruut!, Knalpot, Zuco 103, Rita Reys, Caro Emerald, Ruben Hein, Benjamin Herman, e.v.a.). Het kan deze avond dus vele kanten uit.
SUKKELDRAFJE
Met een sukkeldrafje verschijnt het orkest op het podium. Als een spreekstalmeester introduceert Joost Patocka, door een pontificaal van het plafond hangende microfoon, zijn kompanen. Er wordt afgetrapt met de Blom-compositie ‘Souk Indigo’ en de toon wordt gezet. Invloeden strekken zich uit van afro-jungle, de swing uit de Krupa-glorietijd, swamprock, electro-groove en rock tot en met klassieke contrapunt.
De dubbelbezetting genereert een lekker dampende volvette bandsound. De instrumentduo’s vullen elkaar over en weer aan en dubbelen waar nodig met unisono-partijen. Melodieën, rifjes, ritmes, licks, breaks stuiteren elastisch tussen de muzikanten en in de composities.
Kruger en Patocka zijn goed aan elkaar gewaagd. Zitten elkaar niet in de weg, weven gezamenlijk ritmepatronen en geven elkaar ook individueel voldoende speelruimte. De saxofonisten Blom en Hogenhuis (leraar respectievelijk leerling van elkaar) dagen elkaar op ontspannen wijze uit en trekken dan weer samen op met pakkende motieven en converserende melodielijnen.
Goudsmit doet waar Goudsmit goud in is. Met name als zijn gitaar begint te kermen en huilen dan is Anton in zijn sas. In tegenstelling tot z’n gitaarpartner Vanoli die wat introvert, op een eiland met heel veel elektronica, drukker is met knopjes en schakelaars dan met de groepsinteractie.
Als kind van het digitale tijdperk musiceert hij conceptueel op een ander wijze, dan de analoge generatie. En dat is soms even wennen. Naarmate de avond vordert vindt hij echter aansluiting en complementeert het groepsgeluid met subtiele klankverwevingen en repeterende structuren. Fasciani voelt zich helemaal in z’n element. Met zijn schragende en soepel ronkende spel speelt hij een sleutelrol in het geheel.
Klaarblijkelijk is het heerlijk musiceren met allerlei kruis- en dwarsverbanden die er met zo’n bezitting mogelijk zijn. Ook de chemie tussen de persoonlijkheden werkt goed. Men gunt elkaar ruimte en avontuur, maar met name plezier. Kenmerkend is dan ook de glimlach die de mannen steeds weer met elkaar uitwisselen.
DROPLUL
Repertoire met titels als Droplul, Bessy Rages, Zing Zing, Mali Mokum zeggen ook van alles over de toon en mentaliteit van dit collectief. Het is net of de mannen op een lang gekoesterd schoolreisje de teugels even wat mogen vieren.
Een wervelende avond waarin branie zonder overmoed voorwaarde lijken voor een aanstekelijke avond met besmettelijk muzikaal samenspel.
--------
Gedurende dit jaar zullen er regelmatig losse tracks verschijnen (zie de Soundcloud link)) wat uiteindelijk in november tot een album moet leiden.