LantarenVenster Rotterdam , 14 april 2013
beeld: Maurits van Hout
door: Kees Schreuders

​gepubliceerd in: Jazzenzo

 

De Schotse multi-instrumentalist, componist, producer, sounddesigner en radiopresentator Joe Acheson is de bezielende kracht achter Hidden Orchestra. Zijn manier van werken is z’n digitaal gecomponeerde nummers door geschoolde musici in de studio in te laten spelen. Zo ontstaat een klankbeeld van orkestrale elektronica in combinatie met live-instrumenten. Twee drummers (Tim Lane en Jamie Graham) zijn er nodig om de vele gestapelde digitale beats live te kunnen spelen. Ritme en structuur vormen sowieso de nadrukkelijke hartslag en drive. De heren zitten dan ook letterlijk links en rechts vooraan op het podium.

 

met klank je omgeving aftasten

Acheson is een muzikale omnivoor en haalt zijn idioom uit de grensgebieden tussen klassiek, trip hop, ambient, jazz en drum ’n bass. Tevens blijkt hij een verzamelaar van geluids- en klankfragmenten. Elk nummer begint met gesamplede fragmenten van bijvoorbeeld natuurgeluiden of een dialoog uit een film.

Karakteristiek is wellicht het verhaal hoe hij als radio-documentairemaker in aanraking kwam met een Finse blindenschool, waar kinderen door middel van klank hun omgeving aftasten. Met geluidsfragmenten uit die documentaire bouwde hij de compositie: Vainamoinen op.

 

Acheson staat als een knopjesfetisjist achter een console met veel elektronica en speelt bas met een batterij aan pedalen. Naast hem de klassiek geschoolde en delicaat spelende Poppy Ackroyd op viool en keyboard. Het kernkwartet wordt live wisselend aangevuld met gastmusici. Deze avond is dat trompettist Phil Cardwell.

 

klankkleuren

De gelaagde symfonische composities zijn veelal opgebouwd uit repeterende thema’s en motieven. Dat in combinatie met de diep- en vetklinkende bas, klankvervormingen en de ongedurig ratelende break beats vormt een filmische wall of sound. Die je bijna bezwerend meeneemt in een dans van weidse melancholie en door het altijd nadrukkelijke ritme nooit langdradig wordt.

Omdat er relatief veel muziekpartijen en instrumenten uit de sample-machine komen is er weinig ruimte voor improvisatie. Na een aantal nummer wordt de opbouw van de nummers herkenbaar, eenvormigheid ligt dus op de loer.