Bimuis Amsterdam, 17 april 2015

beeld: Louis Obbens

door: Kees Schreuders

gepubliceerd in: Draai om je Oren

 

Tomeloos raast The Bad Plus voort. Nog maar net bekomen van hun trio-uitvoering van Stravinsky's 'Sacre du Printemps' en hun volgende project met Joshua Redman staat al in de steigers (houd de concertagenda's voor de tweede helft van dit jaar in de gaten).

En dan treden ze deze avond aan voor een eerbetoon aan de illustere saxofonist Ornette Coleman. Ze doen dat door hun favoriete Ornette-album, het uit 1971 stammende album 'Science Fiction', integraal uit te voeren. Voor deze gelegenheid is het trio dan ook aangevuld met Tim Berne op altsax, Ron Miles op kornet en Sam Newsome op sopraansax. 

 

The Bad Plus is een trio zonder voorman, de muzikale inbreng van elk bandlid is gelijkwaardig. Qua repertoire putten ze uit pop, rock, klassiek en jazz. Ze staan wat mentaliteit betreft in de avant-gardetraditie die door Coleman werd ingezet met losse structuren, deconstructieve harmonieën, dissonantie als onderdeel van het idioom en veel ruimte voor de individualiteit van de musici. Deze hommage komt dus niet zomaar uit de lucht vallen.

Het album wordt lineair uitgevoerd, wat betekent dat het laatste nummer van het album tevens de toegift van de avond is. Kenmerkend is de vrijheid die op allerlei vlakken genomen wordt.

De structuur die er is, wordt ingevuld door staccato gespeelde unisono-partijen van de blazers, waarna de individualiteit van de muzikanten alle ruimte krijgt. Drijvende en zeer aanwezige krachten gedurende de hele avond zijn drummer Dave King, die net als bassist Reid Anderson continu solerend hun energieke partijen spelen.

Markante hoogtepunten zijn de dubbel-solo's. Die leveren uitdagende klankkleuren op, zoals tussen sopraansax en slagwerk, kornet en piano, altsax en bas, enzovoort. Sam Newsome maakte in zijn solo's gebruik van het Dopplereffect door zijn sax langs de microfoon te zwaaien. Ook de inzet van elektronica, praatzang en samples dragen bij aan die andersoortige zeggingskracht.

De optelsom van de avond is een enorme dosis inventiviteit en stuiterende intensiteit. De partijen die van papier gespeeld worden, voelen wel wat letterlijk aan. Je kan je natuurlijk afvragen of zo'n lineaire herschepping van een album nu de ideale vorm is waarmee je een ode brengt aan de vrije uitdagende geest die Ornette vertegenwoordigt. 

Buiten dat is het boeiend om meegevoerd te worden door een taal die krabt, rafelt, verleidt en schrijnt. Een idioom waarmee andere verhaallijnen en toonzettingen dan de gebruikelijke geschapen kunnen worden. Een vocabulaire waarmee je tussen de regels door wordt getrokken naar de intentie die erachter schuilt.

Niet per se de meest toegankelijke muziek, maar als je als luisteraar de moeite doet, dan wachten je fascinerende momenten van ruwe zelfexpressie en kolkende energie. Al met al een eerbiedige avond die de inventiviteit en bijdrage van Coleman aan de jazz toont en tastbaar maakt. En voor The Bad Plus is het een diepbuigende dankbetuiging aan een van hun belangrijkste inspirators.

 

• http://www.thebadplus.com

Bad + Ornette = een shot inventiviteit en intensiteit

The Bad Plus tribute to Ornette Coleman