TivoliVredenburg | Herz, Utrecht, 1 december 2015

door: Kees Schreuders
foto: Jorge Farah

gepubliceerd in: Draai om je Oren

 

Als we de zaal binnenkomen zeggen de bordjes streng: verboden te fotograferen en is de pianostemmer zijn werk nog aan het afronden. De Herzzaal van TivoliVredenburg is goed gevuld als het trio aftrapt met ‘Solid Jackson’, een hommage aan Charlie Haden. Hij zei dit vaak als iemand lekker speelde of als hij van iemand afscheid nam.
Van meet af aan is duidelijk hoe vervlochten dit driekoppige muziekschepsel is. Er is nauwelijks oogcontact maar met de oren gespitst wordt er bijzonder secuur geluisterd. Natuurlijk luisteren ze naar elkaar, maar ze zijn er eigenlijk op gebrand om de vibe van het moment te horen en daarop in te kunnen pluggen.  

 

Als je al sinds 2005 samenspeelt, zou je kunnen zeggen dat je elkaar niets meer te vertellen hebt. Voor dit trio betekent het echter dat de aandacht verschuift naar de intentie achter de noten en dat resulteert in fijnmazig samenspel. Nieuwsgierig naar wat de avond gaat brengen en waar de vacuüms gaan ontstaan en gespitst op het onverwachte en het onvoorbedachte. Ze weten dat als dat ruimte krijgt er magie kan ontstaat.

‘Overgave’ lijkt daarbij het sleutelwoord. Je wijden aan wat zich toonbaar wil maken en dat volgen. Maar overgave is geen knopje wat je ‘aan’ kan zetten. Het vraagt zuivere concentratie en een subtiel gevoel voor de afwezige aanwezigheid waarin denken en controle losgelaten kunnen worden. Met als gevolg dat jij, als muzikant, het instrument wordt van het scheppende principe. Dan ontstaat gevleugelde muziek die resoneert bij de luisteraar als schoonheid en verstilde troost.

Het is het inspirerende spel van Mehldau en zijn kompanen waardoor je stil gaat staan bij het luisteren zelf en bij wat muziek voor je betekent. Waarom iets immaterieels je zoveel waard kan zijn. Muziek als die hondstrouwe metgezel met wie je lief en leed deelt.

 

Mehldau speelt veel eigen werk en staat met Sidney Bechet’s ‘Si Tu Vois Ma Mère’ stil bij de gebeurtenissen in Parijs.

Het musiceren ziet er soms makkelijk en achteloos uit. Maar niets is minder waar, wat je ziet zijn musici die de kunst van geanimeerd samenspel verstaan. Het speelplezier en de inventiviteit van deze drie met ziel en zaligheid spelende heren is een inspirerende verademing. Ze weten je als luisteraar te betrekken in hun verbazing, hun plezier en hun toewijding.

Larry Grenadier is een fijn wevend-spelende bassist, die ongewoon veel aan de melodielijnen bijdraagt. Drummer Jeff Ballard is een genot om te horen en zien. Hij speelt melodisch en haalt een kleurrijk palet aan klanken - met diverse stokken, brushes, handen, en nagels - uit zijn kit met onder andere twee verschillende snaredrums. Mehldau is in vele opzichten een eerbiedig en begenadigd pianist die wordt aangevuurd door de liefde voor het spel. Hij weet je in zijn, in klanken gehulde introspectieve muziekmeditaties mee te voeren.

 

Melhldau is gul met toegiften met onder andere Nick Drake’s ‘Riverman’ en als derde en laatste toegift Paul Simons ‘Still Crazy After All These Years’. Waarmee hij refereert aan die heilige gekte die nodig is om jezelf te blijven hervinden en uit te dagen.

 

• www.bradmehldau.com