Mirliton Theater Utrecht 16 november 2012 
beeld: Ronald Rijntjes
door: Kees Schreuders

​gepubliceerd in: Jazzenzo

 

U Jazz, dat afgelopen jaar als reactie op het sluiten van het SJU-jazzpodium is opgericht, wil maandelijks jazzconcerten gaan organiseren. Locatie voor deze serie is één van de beter bewaarde geheimen van Utrechts Hoog Catharijne: het Mirliton Theater. Een klein, prettig en intiem theater dat in de jaren zeventig de bakermat was voor de Utrechtse kleinkunst-scene en recentelijk voor cultureel Utrecht, weer gerenoveerd en al heropend is.
 

Als opener voor deze serie ‘In de club’-concerten treedt Marzio Scholtens Hologram 5 aan. Begin dit jaar bracht de Marzio Scholten Group het goed ontvangen album ‘Voids, Whispers & Echoes’ uit. Voortvarend en bevlogen richt Scholten zich nu op dit nieuwe project. De kern van drummer Mark Schilders en tenorist Yaniv Nachum wordt hiervoor aangevuld met generatiegenoten Lars Dietrich op altsax en Sean Fasciani op elektrische bas.

Marzio’s composities en spel bewegen zich graag op het kruisvlak waar jazz de pop en rock ontmoet. Maar, volgens Scholten, nu wat rauwer en avontuurlijker. Het leeuwendeel van het concert bestaat dan ook uit nieuwe composities, die voor dit project geschreven zijn.

Nieuwe koers
Het vijftal, dat voor het eerst voltallig optreedt, wil blijkbaar meteen de nieuwe koers duidelijk maken en trapt af met de bekende Massive Attack-compositie ‘Teardrop’. Wat meteen opvalt is dat de gitaar als enige harmonie-instrument een veel completere rol speelt en dat Scholtens fraaie akkoordenspel de plaats krijgt die het verdient. Zijn idioom is naast het delicaat lyrische solowerk, wat we van hem gewend zijn, qua klank wat gruiziger en voller geworden.

De inventieve composities bevatten ook meer rafelige en meeslepende rockelementen. Vaak thematisch opgebouwd door stevige motieven en riffs, breaks en unisono-refreinen met alle ruimte voor de improviserende partijen van gitaar en saxen. Het thema is telkens het vertrekpunt om te gaan rekken en trekken en vaak tot een meeslepende epische slotpassage te komen.

Naast Scholten zelf is met name Nachum als solist deze avond goed op dreef. Schilders weet te boeien met z’n bijna niet in te tomen vinnige en puntige spel vol organische ritmestructuren. Dietrich en Fasciani spelen met passie, maar lijken eerst nog een beetje naar hun plek in het geheel te zoeken.

Maar tijdens het crescendo van de avond, het nummer ‘Hologram’, lijkt alles en iedereen op z’n plaats te vallen: een pakkend thema door slaggitaar neergezet, met een unisono melodie door de saxen, die ruimte laat voor verschillende bezwerende solo’s, groovend ondersteund door bas en drums. 

Doseren
Marzio Scholten verstaat de kunst van het doseren. Aandacht pakken en vasthouden door tegenstellingen, in verhouding tot elkaar neer te zetten: spanning naast ontlading; uptempo naast midtempo; subtiel ijl naast vol ruw; jazz naast pop en rock; landschappelijk naast stedelijk, enzovoort. Voor alles blijft het jazz, weliswaar qua klankkleur en composities op smaak gebracht met flinke scheuten rock en pop.
 

 

• www.marzioscholten.com