The New Uri Caine Group 

Bimhuis Amsterdam, 9 maart 2011
beeld: Thomas Huisman
door: Kees Schreuders

gepubliceerd in: Jazzenzo

 

 

Als we de muzikale CV’s van de musici van deze avond bij elkaar optellen, komen we tot een aanzienlijke opsomming. Gepokt en gemazeld in talloze projecten en bezettingen spreken we van routiniers. Keyboards- en vleugelspeler Uri Caine is onder andere bekend van zijn Goldberg Variations, Mahler, bossa, brass en klezmerprojecten. Caine heeft een benijdenswaardig adresboek met muzikanten waar hij uit kan putten. Voor dit project is dat: Nguyên Lê, eigenzinnig gitarist in zeer uiteenlopende projecten en stijlen waaronder, world, fusion, jazzrock, ECM en standards, Reggie Washington met z’n moddervet klinkende elektrische bas en de onvolprezen en ontoombare power-slagwerker Cornell Rochester.

 

Caine, de zowel klassiek als jazz geschoolde pianist, is geworteld in de meer cerebrale postmoderne New Yorkse scène. Hij doorgrondt en absorbeert genres om er vervolgens een ontregelende twist aan te geven, zodat je met nieuwe oren gaat luisteren.Vanavond presenteert Caine zijn nieuwe band die improvisatie, funky elektronische grooves en rock combineert. Het lijkt erop dat hij met dit project de conceptuele kant van zijn muzikale spectrum verruilt voor meer vanuit emotie en intuïtie gespeeld samenspel. Alhoewel, je weet het maar nooit met Caine. Misschien is dit zijn manier om de rock en elektro-funk kant van de jazz te absorberen. Maar het kan ook zo maar een tegenhanger zijn voor zijn conceptuele projecten.Het repertoire en genre van het concert ligt in het verlengde van zijn ‘Bedrock’-project. In de wereld van Caine heeft alles betekenis, met de naam zal hij waarschijnlijk bedoelen: terug naar de onverslijtbare basis. Het concert start met een nummer uit het Bedrock repertoire: ‘J. Edgar Hoover in a dress’. Het is de derde keer dat dit kwartet samenspeelt dat verder nieuw materiaal ten gehore brengt. 

 

Caine speelt voornamelijk elektronisch, maar af en toe grijpt hij naar de vleugel om bijvoorbeeld in stride piano een blues in duet met Washington te spelen. Caine put uit zeer veel stijlen maar voorkomt dat het pastiches of zielloze collages worden. Lê geeft met elektronische soundscape-effecten en al of niet tegendraadse melodieën en klank-inkleuringen scherpte  aan het geheel. In zijn solo’s laat hij zich van zijn meest funk-rock achtige kant horen, wat gewaardeerd wordt door de gitaristen in het publiek.Tja…, en dan de free-funketeer Cornell Rochester, wat een charismatische en boeiende slagwerker. In zijn geval is het beter over een slagwerker te spreken dan van een drummer, vanwege de originele, slagkrachtige en melodieuze wijze van musiceren. Opwindend om te horen en te zien. Als Rochester in zijn element komt, draaien zijn ogen naar boven weg en verschijnt er een tong in zijn mondhoek. Hij is de aanjager van het geheel, soms uitdagend, soms onderhuids, met doorschuivende en syncopische ritmepatronen.Ondanks Caine’s vakkundige en bij tijd en wijle ontregelende spel, zijn Rochester en Lê de smaakmakers en zorgen voor wat zand in het soms te zelfverzekerde samenspel, waardoor de groepsdynamiek tot een aangename spanning komt. Washington is vaak te afwachtend, moet zijn plek nog vinden in dit kwartet, maar functioneert als een solide basis. De overige drie hebben ieder hun momenten dat ze los gaan en het gehoor meekrijgen. Caine toont dat hij de juiste mensen in zijn balboekje heeft staan.

 

• Uri Caine

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

• Interview met Uri Caine op YouTube uit 2010