Polar Bear met Be Free tijdens Mercury Prize ceremonie 2014

TivolitVredenburg | Cloud Nine, Utrecht 6 sept. 2015

door: Kees Schreuders 

foto's: Tim van Veen

gepubliceerd in: Draai Om Je Oren

 

Ondanks alle lovende aanbevelingen loopt het niet storm in Cloud Nine. Het duurt ook even voor het publiek doorheeft dat de leden van Polar Bear het podium betreden. Schuchter vraagt slagwerker Seb Rochford de mensen wat meer naar voren te komen.

Achter z’n laptop gebogen trapt digitale klankschepper Leafcutter John af met het spinnen van een ritmische soundscape. Rochford en bassist Tom Herbert voegen daar de laag aan toe waarmee de groove wordt gelegd. 

 

Rochford speelt hakkelend, veelal op z’n trommels, om de beat heen. In de klanktapijten van John zitten de meer metaalachtige ritmeklanken van bekkens, bellen en schalen.

De tenorsaxofonisten Pete Wareham en Shabaka Hutchings doorweven het geheel met stippelende notenreeksen. Ze complementeren elkaar spelenderwijs. Soms door de draad van elkaar over te pakken en een andere richting in te slaan, soms als tweede stem bij de ander, maar nooit unisono.

De gespeelde stukken komen van hun laatste album, waarvoor bandleider Rochford zes weken naar de Mojave woestijn vertrok om te componeren. De muziek heeft ontegenzeggelijk iets meditatiefs. In het repetitieve ‘Don’t Let The Feeling Go’ weerklinkt in de verte het mantra-achtige van ‘A Love Supreme’.

 

Het boeiende van de band zit niet in volume, tempo of de losse ingrediënten maar juist in de deinende cadans van hun hypnotisch drones. Het is een avontuur in het subtiel verschuiven en wisselen van nuances en accenten.

Bij het laatste stuk wil componist Rochford graag kwijt dat er een hoop gaande is in de wereld en dat het antwoord unrelenting and unconditional love is. In dit stuk mag saxofonist Wareham zijn moment pakken en weeft hij weerbarstige draadjes door het staccato grid en geeft zich prettig over aan pittig puntige overtonen en dubbeltonen.

 

Waarom het Belgische testosteron-kwintet STUFF plotseling als tweede band aan het programma is toegevoegd is een raadsel. Maar jammer is het wel.

Hun stijl en mentaliteit staat haaks op die van Polar Bear.

Daarnaast had Polar Bear met een tweede set de chemie van de avond nog verder kunnen uitwerken en had het de tijd gehad om volledig tot z’n recht te kunnen komen. 

 

 

• www.polarbearmusic.com