top of page

TivoliVredenburg | Coud Nine Utrecht, 22 februari 2015

beeld: Louis Obbens

door: Kees Schreuders

gepubliceerd in: Draai om je Oren

 

De tour door de lage landen wordt deze avond, na LantarenVenster, Oostende (B), de North Sea Jazz Club, afgerond in de Utrechtse Cloud Nine. Deze serie optredens vergezelt het verschijnen van het nieuwe Mathias Eick-album Midwest.

Goedgeluimd trapt de formatie meteen af met het stuk waar het, achteraf gezien, allemaal thematisch om draait: Hem, het dorp waar trompettist Mathias Eick opgroeide. 

 

De steeds met elkaar optrekkende viool en trompet schetsen de kenmerkende meeslepende melodielijnen van Eicks composities. Zeer herkenbaar ingrediënt is de hunkerende fluisterklank van Eicks spel. Deze kleurt markant met de klank van violist Håkon Aase, die de inspiratie voor zijn spel haalt uit de Noord-Europese volksmuziek en Americana. Eick speelt graag met twee drummers, dit keer is dat het tandem Olaf Olsen en Torstein Lofthus. Doordat Lofthus meer voorin en Olsen wat luier in de maat zit, geeft dat de ritmes een lekker sloffend karakter. Met name in de meer groovende composities zoals: Oslo en Williamsburg laat dit duo z’n tanden zien.

Pianist Erlen Slettevoll speelt bescheiden zijn partijen. Met name in zijn solo’s komt zijn psalm- en gospelachtige spel fraai tot zijn recht. De jonge Rune Neergard weeft met zijn Fenderbas vloeiend patronen in het wapperende klankschap van de ritmesectie, die veelal de textuur en structuur van de verschillende stukken bepaald.

 

Ergens halverwege de eerste set vertelt Mathias over de inspiratie voor z’n laatste album. Tijdens een lange cross-country-tour door de VS had hij last van knagende heimwee. Toen ze de uitgestrekte midwest bereikten, herkende hij het landschap. De weidse desolate vlaktes, waar veel Noorse emigranten zich vestigden, verlichten hem met het gevoel van thuiskomen.

Gedurende het concert blijkt dan ook dat Eick een missie heeft en dat is de ontroering door het begrip verlangen in velerlei facetten met klank en muziek te willen vertolken.

Verlangen is immers veel meer dan één emotie, lijkt Mathias duidelijk te willen maken. Het is melancholie; verstilling; pijnigende hunkering; hoop op beter; inkeren. Maar het is ook in de lente verlangend uitkijken naar de lichtheid van de zomer en het daarop melancholiek terugblikken tijdens het najaar.

Soms klinkt het zoet, soms jubelend en verheffend. Maar het kan ook donker, als verlaten en onbeantwoord voelen of als de verleiding van de grote stad klinken.

Bij nadere beschouwing is verlangen onlosmakelijk verbonden met thuis. Maar paradoxaal genoeg kan thuiskomen alleen bestaan bij de gratie van het op pad gaan en al reizend voldoende verlatenheid tegen te komen om uiteindelijk met vurig verlangen weer huiswaarts te willen keren. Eicks onverhulbare hartstocht is daar muzikaal uitdrukking aan te geven. Soms in rockend idioom, dan weer in ballads of midtempo stukken.

 

De titels van zijn composities onderstrepen die zoektocht: March; Lost; November; Oslo; Day After; At Sea; etc. Met zijn trompet als stem en zijn composities als de verhalen waarmee hij zijn ontdekkingen en bevindingen wil delen. In die zin zou je kunnen zeggen dat hij eigenlijk een singer-songwriter zonder woorden is.

 

Gedurende de avond weerklinkt Mathias Eicks zucht van verlangen in vele hoedanigheden. Hij is veelvuldig aan het woord, dat leidt soms tot verzadiging. Zeker als daar een begenadigd violist naast hem staat die popelend wacht om de teugels wat meer gevierd te krijgen. Maar het is onbegonnen zaak als je wacht op iemand die zijn verhaal kwijt mòet. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Presentatie van het nieuwe album op Youtube
(concert begint op 11.23s)

 

Mathias Eicks zucht van verlangen

Mathias Eick sextet

 

bottom of page